سمعك چيست؟
سمعك دستگاهي است كه امواج صوتي وارد شده به داخل گوش را دريافت مي‌كند و صداهاي دريافت شده را با توجه به مشكل شنوايي فرد، پردازش كرده و به گوش ارسال مي‌كند. البته تمام اين مراحل در زمان بسيار كوتاهي انجام مي‌شود و افراد در شنيدن صداها تاخيري متوجه نمي‌شوند. امروزه كاربرد سمعك‌ها فقط براي بلند كردن و تشديد صدا نيست، بلكه سمعك‌هايي طراحي مي‌شوند كه صداها را واضح‌تر به گوش استفاده كننده مي‌رسانند و به عبارتي درك گفتاري فرد كم شنوا را بالا مي‌برند. توصيه مي‌شود افراد كم‌شنوا از سمعك‌هاي دو گوشي استفاده نمايند تا كيفيت صداي بهتري را بشنوند.
سمعك‌ها از نظر علم پزشكي وسيله‌اي هستند كه به بهبود شنوايي افراد كم شنوا ياري مي‌دهند و از ديد علم الكترونيك وسيله‌اي الكترونيكي و كوچك هستند كه صدا را تقويت كرده و از سه بخش ميكروفون، تقويت كننده و رسيور تشكيل شده‌اند. ميكروفون امواج صوتي دريافت شده را به سيگنال‌هاي الكتريكي تبديل كرده، تقويت كننده كه شامل يك تراشه رايانه اي مي باشد اين سيگنال‌ها را تقويت مي‌كند، رسيور نيز بلندگوي خيلي كوچكي است كه اين سيگنال‌ها را به امواج صوتي تبديل مي‌كند و به گوش منتقل مي‌نمايد. در اصل سمعك‌ها ارتعاشات صوتي را تقويت مي‌كنند. سلول‌هاي مويي باقيمانده از ارتعاشات بزرگ را پيدا كرده و آنها را به سيگنال‌هاي عصبي تبديل مي‌نمايند. پس از آن اين سيگنال‌ها را به مغز مي‌فرستند. آسيب بيشتر به سلول‌هاي مويي باعث ايجاد كم شنوايي شديدتر مي‌شود كه اين امر نياز به تقويت بيشتر از سمت سمعك خواهد بود. همه سمعك‌ها با باتري كار مي‌كنند كه طول عمر اين باتري‌ها به تكنولوژي به كار رفته در آنها بستگي دارد. باتري‌هايي كه كوچكتر هستند طول عمر كمتر و باتري‌هاي بزرگتر طول عمر بيشتري خواهند داشت.
انواع سمعك‌ها
به طور كلي سمعك‌ها به دو نوع داخل گوشي و پشت گوشي يافت مي‌شوند. سمعك‌هاي داخل گوش شامل سمعك نامرئي IIC، سمعك نامرئي CIC، سمعك داخل كانال ITC و سمعك داخل گوش ITE و سمعك‌هاي پشت گوش شامل سمعك پشت گوشي BTE، سمعك پشت گوشي ميكرو Micro، سمعك RIC و سمعك RITE هستند. همچنين در نوع ديگري از تقسيم‌بندي سمعك‌ها از نظر تكنولوژي در انواع آنالوگ، ديجي تريم، ديجيتال، هوشمند، تربيت شونده و بلوتوث‌دار ساخته مي‌شوند. البته از لحاظ ظاهري مي‌توانيم سمعك‌ها را به سمعك استخواني (هد باند و عينكي)، سمعك داخل گوش، سمعك داخل مجرا، سمعك جيبي، سمعك رسيور داخل مجرا (RIC)، سمعك نامرئي (كاملاً داخل گوش) و سمعك گوشواره‌اي دسته‌بندي كنيم.
تاريخچه
اولين سمعك‌ها از شاخ حيوانات ساخته مي‌شدند. تاريخچه استفاده از اين دستگاه به زمان هاي بسيار دوري باز مي‌گردد. شاخ حيوانات مانند يك قيف صداهاي محيط را به داخل گوش منتقل مي‌كردند و در عين حال بنابه ويژگي خاصي كه داشتند قدري هم صداها را تقويت مي‌كردند. بر اين اساس اولين سمعك‌ها شيپورهايي بودند كه در قرن هفدهم ميلادي افراد آنها را در گوش خود قرار مي‌دادند تا صداي ديگران و محيط را بهتر بشنوند. يعني فردي كه داراي اختلال شنوايي بود اين شيپور را به سمت گوينده مورد نظر مي‌گرفت و به اين صورت صداي او را با وجود مزاحمت صداهاي ديگر بهتر دريافت مي‌كرد. اما با اختراع تلفن روياي ساخت سمعك‌هاي الكتريكي به واقعيت بدل شد. ايده قرار گرفتن بلندگو در كنار گوش براي افرادي كه اختلال شنوايي دارند زماني مطرح شد كه اين افراد با تلفن راحت‌تر صحبت مي‌كردند زيرا در تمام طول مدت مكالمه بلندگو نزديك گوش باقي مي ماند. توماس اديسون به اين نكته توجه كرد زيرا خودش نيز اختلال كم شنوايي داشت. وي با استفاده و به كار بردن مهارت هاي خويش ، فرستنده‌اي كربني ساخت كه اين حركت زمينه ساز ساخت سمعك‌هاي كربني شد. البته اديسون تنها فردي نبود كه به ساخت سمعك الكترونيكي توجه كرد. لوييس وبر در سال 1911 ميلادي دستگاهي با نام Esha-phonophor را براي هديه به دوستش ساخت. اين دستگاه به قدري بي نقص و دقيق ساخته شده بود كه به عنوان طرح براي سمعك رواج يافت و باعث ايجاد شركت سمعك زيمنس شد. اين شركت در طول سال‌ها با پيشرفت‌هاي خود در طراحي و ساخت سمعك ، به يك برند معتبر در ساخت سمعك تبديل شد.
samakbaharau.com
برچسب: ،